Als de telefoon gaat in Hollywood kan dat alles betekenen. Roem, geld. Maar meestal is het schrikken. Ik zat net met mijn schrijfpartner hard te schrijven aan een romantic comedy. Ja, klinkt het dan, dat moeten we ook zeker doorzetten, maar heb je niet een goed horror-idee? Met andere woorden: laat alles vallen, en schrijf snel een horrorscenario. En lever dat het liefst voor het eind van de maand in, want anders is de markt verzadigd en de trend alweer voorbij. Horror lijkt het laatste ‘dirty little secret’ van Hollywood. Er wordt niet hardop over gepraat. Het wint nooit een mooie prijs, je ziet nooit horroracteurs over de rode loper flaneren. Toch wil iedereen het. Want Hollywood is een business natuurlijk. En waar doe je zo’n goede business als met horrorfilms als Saw: Gemaakt voor het nietige 1,2 miljoen dollar. Leverde in 1 jaar 120 miljoen op. En dat wordt nog verdrievoudigd, als je tv, dvd en alles meerekent. Dat is een winst van ruim 300.000 procent. Saw 2 gaat het nog beter doen. The exorcism of Emily Rose deed onlangs ook geweldige zaken.
Hoe kan dat nou, vroeg ik me af? Ja, ik weet dat Amerikanen een lange traditie met horrorfilms hebben. Het hoort haast bij de opvoeding: Elke puber moet minstens een stel horrorfilms gezien hebben, anders tel je niet mee. Ook volwassenen en bejaarden gaan hier naar horrorfilms en kunnen met veel plezier hele stukken naspelen. Dat begreep ik als Nederlander nooit echt. Het moest iets typisch Amerikaans zijn, maar wat? Ik las ooit bij schrijver Stephen King dat voor hem horror met twee bepalende gebeurtenissen te maken had: Ten eerste, toen hij vijftien was, waren de Russen ineens als eerste in de ruimte. Dat was een enorme schok voor de ‘onoverwinnelijke’ Amerikanen. Niemand voelde zich meer veilig: Elk moment konden de Russen binnenvallen en hen vermoorden. Ten tweede was het zijn puberteit. Tot zijn grote schrik kreeg hij ineens puistjes en rare haren op nieuwe plekken.
Zijn lichaam veranderde, en hij vreesde dat hij een weerwolf werd. Maar toch vond ik dat geen afdoende verklaring. Misschien begrijp ik het nu iets beter, nu ik hier een tijdje rondgekeken heb. Het heeft iets met het dagelijkse leven hier te maken. Als ik bijvoorbeeld ‘s morgens mijn hond ga uitlaten, is dat anders dan in Nederland. Hier loop ik over een zandpad een heuvel af. Je weet nooit of er ratelslangen op dat pad liggen te zonnen. Dat blijft scherp oppassen, want één beet en je kunt dood zijn. Dan kom ik langs een ‘mudslide’: daar is vorig jaar ineens de helft van het pad zomaar ingestort en verdwenen. Dat kan elk moment weer gebeuren: op die plek of juist ergens anders, wie zal het zeggen. Dan kom ik langs het bijna buurhuis, waar Charles Manson zijn eerste moord pleegde. Gelukkig zit Manson en zijn bende levenslang opgesloten.
Iets verderop heeft een man overal bordjes neergezet met ‘no tresspassing’. Laatst zag ik een hond zijn tuin in lopen. Die man sloeg die hond meedogenloos met een knuppel van zijn terrein. Dat mag blijkbaar, dus ik loop altijd ruim om zijn tuin. Iets verderop leeft een man in een autowrak. Vorig jaar had hij nog een villa op de heuvel. Maar een onschuldig akkefietje werd dankzij de typisch Amerikaanse advocaten een enorme zaak, die hem van de één op de andere dag totaal in de afgrond stortte.
Iets verderop kom ik een verre buurvrouw met ook een boxer tegen. Twee maanden voor haar pensioen heeft haar werkgever haar ontslagen. Dat kan hier gewoon. Nu krijgt ze geen pensioen, tenzij ze een andere werkgever vindt. Maar wie wil iemand van haar leeftijd? Ze vertelde laatst dat haar naaste medewerker onlangs voor rood stopte. Ineens werd haar deur opengetrokken, en iemand schoot haar dood. Zomaar. Dat kan gebeuren in een staat, waar bijna evenveel wapens als mensen zijn.
Zo kan ik nog even doorgaan. En dit is alleen twee keer per dag de hond uitlaten. Natuurlijk, je went eraan, je leert ermee leven. Maar ergens ben je weer blij als je heelhuids thuiskomt. En je woning tenminste niet in brand staat vanwege de onvoorspelbare hete Santa Ana-winden, die in een mum van tijd hier vele huizen tegelijk in brand kunnen zetten. Kortom, je leeft hier elke dag met veel meer angsten dan in Nederland. Alleen al de dagelijkse angst voor advocaten: iedereen kan je elke minuut zomaar voor iets pietluttigs voor het gerecht slepen en je failliet maken. Laatst knoeide iemand per ongeluk koffie over iemand, en dat werd gewoon een hele dure rechtzaak. Dat is echt een horrorscenario. Ik vermoed dat Amerikanen misschien daarom onbewust met veel plezier naar horrorfilms gaan: om die dagelijkse angst te bezweren. Even lekker schrikken, maar er wel heelhuids van afkomen. Misschien zit daar het verschil in met het veiligere en zekerdere Nederland. Je kunt je in Nederland zo’n horrorscenario niet voorstellen. Alhoewel, in Nederland kun je als regisseur even gaan fietsen, en voor je het weet heb je een kogel en een mes in je lijf. Ondertussen denken we nu toch hard na over een horrorscenario.
